پچ پچ

تقویم را در دست میگیرم و دنبال تعطیلی‎ها می‌گردم و چه تعطیلی‌هایی که وسط هفته‎‌اند و به کار دل من نمی‌آیند و در تنهایی هدر خواهند شد.

اول هفته خیلی بدی داشتم. دل کندن از عزیزان، برداشتهای اشتباه دوستجانک، فشارهای هفته گذشته و شاید تاثیر چشم دیگران بر من؛ جنونی را رغم زد که دوستجانک اول بهت زده نگاهم کرد و بعد ... شب بسیار بدی بود. من و او تا به حال تا این حد حالمان خراب نبود. فردای آن روز مهار "مهم نباش"¹ مثل بختک روی‎ام افتاده بود و میگفت هیچ جا نباش. تلگرام را منهدم کن. تلفن ها را خاموش کن و همه مسیرهای ارتباطی به خودت را ببند چراکه تو مهم نیستی. نباش. نبودن تو برای هیچ کس مهم نیست. احساس وحشتناکی بود. دردناک و کشنده. تا اینکه در میان همه افکار بد، فکر خوبی به ذهنم رسید؛ تغییر شیوه زندگی. راستش زندگی این روزهای من شده کارِ خانه. شاید کمی هم مطالعه.

برای تغییر، گزینه های خوبی داشتم حتی با همان حال بد. اولینش تایچی بود. مدتها بود که قصدش را داشتم اما همتش را نه. دومی موسیقی بود. سازم سالهاست که خاک میخورد. سومی شروع کار ترجمه به صورت جدی و فعلا آخری شروع مجدد کار حرفه ای‌ام که بعد از سالها هنوز هم دوستش دارم و در طی یک اجبار دوست داشتنی‎تر مجبورم دوباره از سر بگیرمش.

زنده باد خودم که توانستم بلند شوم

پیش به سوی تغییر. پیش به سوی زندگی

1+ در برنامه دارم که یکی یکی مهارها را اینجا شرح دهم. این یکی از آن برنامه های خوب است برای اینجا

حقیقتا برنامه‎های جالبی در فکر دارم برای اینجا. البته برای من جالب است چون چیزی است که سالها دنبالش دویدم و نمی‎توانستم به دستش بیاورم. حالا هم هنوز بدست نیاورده ام اما کمی راهش را پیدا کرده ام و میخواستم به کمک اینجا نوشتن و راهی که پیدا کردم به هدفم برسم اما اینقدر همیشه برای کارهایم وقت کم می‌آورم که فکر می‎کنم اگر شبانه روز 48 ساعت هم بود، فرقی به حال من نمی‌کرد. صبح‌ها تا به خودم بیایم ظهر شده و بعد ازظهرها کمی کسل‌ام. نزدیک عصر هم که وقت آشپزی است و شام و جمع و جور کردن. آنوقت دیگر روز تمام می‌شود و کارهای من به زمین مانده.

این بزرگترین مشکل زندگی من است. این که من هزارتا هدف تعیین میکنم اما برای انجام و رسیدن بهشان وقت ندارم. اصلا نمیفهمم زمان چطور از دستم فرار میکند. گاهی فکر میکنم چند بعدی بودن در زندگی ام یک رویاست. می بینم آدمهایی که به نوعی چند بعدی اند اما چرا من همیشه به یک یا دو جنبه پرداخته ام و نمیشود آنچه میخواهم.

فکر میکنم همه اینها در خودشناسی نهفته است. باید برنامه اینجا را جدی بگیرم و دنبال کنم. دلیل اصلی من از ساختن اینجا پیدا کردن خودم است. باید روزی نیم ساعت هم شده برای خودشناسی وقت بگذارم و حداقل چند روز یک بار اینجا گذارشی از چیزهایی که آموختم و فهمیدم بنویسم . باید جدی باشم خیلی جدی تر از آنچه فکرش را بکنم