زنده باد خودم
خواستم یه خودم یاد بدم تنهایی خرید کردن را
ای امان که خریدم اما یاد نگرفتم
دو سال گشتم و نپسندیدم
حالا خریدم و آمدم
می بینم باز هم نپسندیدم
چرا خریدم؟؟
پچ پچ:
+ دوباره حس اینکه نظر دیگران چیست؟ و اگر زیبا نباشد؟؟؟؟ مدتها بود این حس را نداشتم.
+ تجربه نشان داده زمان هایی که حال روانی ام مساعد نیست؛ تصمیم گیری در هر زمینه بی اهمیتی حتی، موجب پشیمانی است. کاش این تجربه در خاطرم بود
وقتی یک کار مهم و حیاتی انجام میدم؛ حتی مواقعی که دقیقه نودِ، نمیتونم بیشتر از نیم ساعت به اون کار بپردازم.
برای کوچکترین کارهام استرس انجام دادن دارم.
تلاش میکنم و نگران کم آوردن وقت هستم.
تمرکز لازم دارم.
اغلب اوقات، وقت انجام کارهای مهم یک چیزی ذهنم رو درگیر میکنه و من میرم به سمت اون درگیری و کلا از مسیر منحرف میشم.
الان هم از همون مواقع هست و من فقط سعی میکنم درگیرهای ذهنیم رو بنویسم تا بتونم به کارم ادامه بدم
پچ پچ:
1+ عنوان از نظامی (در نصیحت فرزند خود)
خواب میمانم
همه روزها
به جز مواردی که باید بروم پیِ روزیِ حلال
و این یک رویای دیرین و دست نیافتنی شده
خواندن نماز صبح
آن هم به وقتش
پچ پچ:
1+ فکر میکردم تمام روز حالم کدر باشد از این دِینِ ادا نشده.
2+ قضایش را بعد از بیداری خواندم و دو صفحه قرآن. کنارش معجزه دکتر حلت زمزمهوار فضا را پر کرده بود. حال خرابم از خواب ماندن از این رو به آن رو شد. خدا بی محابا مهربان و بخشنده است.
میخواهم افکارم مثل شاتوت خوشمزه باشد.
فقط مانده ام چه کنم با فکر آدمهایی که بار فکری شان در ذهنم زیاد است
و تاثیر و حضورشان در زندگی ام صفـــــــر
تازگی ــها
هوس نوشتن زیاد قلقلکم میدهد
حس های مثبت میزانشان به مراتب بیشتر از حس های منفی شده
صبح ها آرام و دلپذیرند
بیدار شدن ها با حس خوب زندگی کردن همراه شده
گذر روزها شیرین شده
همه چیز لذت بخش شده
دوستهای جدید، دوست داشتنی و فهمیده زیاد شده
تنهایی لذت بخشترین موهبت دنیا شده
و دوستجانک بی نظیرترین همراه دنیا
پچ پچ:
1+ نه غم گذشته بر دوش کشم نه ترس آینده بر دل نهم.
همه اینها که گفتم قبلا نبود. بیدار شدنها لبریز نگرانی و ترس از گذشت یک روز دیگر بود. دوستهای کهنه بی وفا شدن و تنهایی وحشتناک ترین حس دنیا بود. تنها دوستجانک بود که میخواستم و وحشت از دست دادن. این روزها تلاش میکنم فقط به اینجا و حالا فکر کنم.
2+ دقیقا 2 سال و 2 ماه و7 روز از آخرین پست اینجا میگذره. در فکر یک جای دنج بودم که یاد اینجا افتادم
3+ هنوز نمیدونم دقیقا در چه راستایی قصد نوشتن دارم اما به مرور راس
وقتی میم گفت: "هفته قبل که بیمار بودی سین زنگ زده به توکل و شاکی بوده از نبودنت". وقتی گفت نگران منِ که میگم به این حقوق نیاز دارم و منفعل نباشم و یک کاری کنم برای تغییر این وضعیت. وقتی حس کردم تنها عکس العمل من به این حرفا فقط کمی ناراحتیِ. وقتی دیدم قبلا حداقل تو فکرم میگفتم که تلاش میکنم و بهشون ثابت میکنم اما الان حتی علاقهای به تلاش ندارم. وقتی یادم آمد که همه علیه من بودند و من به جای جنگیدن و مقاومت کردن و تلاش کردن پا پس کشیدم. وقتی دیدم از کاری که عاشقش بودم الان متنفرم. وقتی یادم آمد که این روزها فقط برای نیاز به این پول خودمو مجبور به حضور در این محیط میکنم که درش میلی به کار ندارم. وقتی دیدم من کلا منفعل شدم و کسی بخواهد هم نمیتواند مرا ببیند. وقتی یادم آمد که دکتر معاینه کرد و گفت به چی اینقدر فکر میکنی؟ تو که سنی نداری؟ وقتی تصویر دکتر تو ذهنم مجسم شد که با دیدن نوار مغزم گفت همه سردردهات عصبیِ. وقتی یادم آمد که باید پرانول و نورتریپتیلین و سدیم والپروات باید بخورم. وقتی اشک از چشمام بیرون پرید و من مجبور شدم سرمو پایین بندازم که بقیه نبینند. وقتی میم گفت کاش بودم و یک دل سیر حرف میزدیم ولی من فقط یک دل سیر گریه میخواستم .....
یادم آمد که هنوز هم میخواهم زندگی کنم. هنوزم میخواهم باشم و بین دلایلم برای زندگی دوستجانک از همه دلیل های دیگه محکمترین بود. آره او که هست میخوام باشم. الان چند ماهه که دیگه نمیترسم بگم چند ساله شده ام. نمیترسم. نمیترسم
